Elektroterapia właściwie pochodzi z Europy. Jej twórcami są Włoscy uczeni Ludwik Galvani (1738-1798) oraz Aleksander Volta (1745-1827), którzy po raz pierwszy zastosowali metodę leczenia prądem niskiego napięcia - zwaną ówcześnie 'galwanoterapią'. W 100 lat później francuski neurolog G.B. Duchenne (1806-1873) unowocześnił metodę elektroterapii i ustalił zasady stosowania prądu elektrycznego, zarówno dla celów diagnostycznych jak i leczniczych. Z powodzeniem leczył prądem różnego rodzaju porażenia i niedowłady. Wkroczenie elektroniki do akupunktury zapoczątkowało powstanie nowej metody leczenia - elektroakupunktury.

Elektroakupunktura - oznacza stymulację elektryczną biologicznie aktywnych punktów skóry. Do stymulacji używana jest specjalna aparatura wytwarzająca elektroimpulsy o odpowiednim natężeniu.

Rosyjscy uczeni A.I. Nieczuszkin i O.W. Oganesjan (1976) stwierdzili, że przez punkty akupunktury stale płynie słaby, zmienny prąd elektryczny. Wiadomo, że między powierzchnią skóry a tkanką podskórną istnieje różnica potencjałów, która według tych badaczy częściowo wyrównuje się za pośrednictwem punktów biologicznie aktywnych. W przypadkach, w których akupunktura klasyczna nie przyniosła poprawy można wprowadzić elektrostymulację. Poza tym elektroakupunktura dość skutecznie poprawia stanu zdrowia w licznych przypadkach niedowładu, porażeniach i w niektórych uciążliwych nerwobólach ,a także niektóre stany szczególne. Przeciwwskazaniem do tego jest rozrusznik serca, lub metalowy element wszczepiony w ciele.